تاريخچه سرب سرب شايد يکي از اولين عناصري باشد که توسط انسان از 3500 سال قبل از ميلاد همزمان با کاوش ها باستان شناسي در مصر شناسايي شد. قديمي ترين قطعه سربي در موزه انگلستان بوده که مربوط به 3800 سال پس از ميلاد مي باشد. روش استخراج سرب مربوط به دوره هاي قبل تر از اين تاريخ، معلوم نيست .اگرچه بقايايي از کوره هاي ابتدايي کشف شده، که در آن مينرال هاي حاوي سرب را گرما داده (همراه با چوب و ذغال) تا عنصر مورد نظر استخراج شود. طبق نظر باستان شناسان، قديمي ترين قومي که سرب را مورد استفاده قرار داده اند مصريها بوده اند که اين فلز را براي لعاب ظروف بکار برده و از کاني هاي نقره دار آن، نقره استخراج مي کردند. سپس روميان و بالاخره ايرانيان، چيني ها، هندوها، روس ها و اعراب از جمله اقوامي بودند که از قديم الايام سرب را مي شناختند و از آن استفاده مي کردند. وجود آثار سرب و ابزار بجا مانده از آن دوران نشانگر کاربرد قابل توجه اين فلز مي باشد. به دليل خاصيت چکش خواري سرب، صنعتگران مي توانستند آنرا به خوبي گداخته نموده و به اشکال مختلف مورد نياز بازار آن زمان درآورند. شواهدي وجود دارد که چيني ها در حدود 3000 سال قبل از ميلاد مسيح ، سرب فلزي را توليد کردند و اکتشافات فنيقي ها 2000 سال پس از ميلاد در اسپانيا، نيز نشان دهنده استخراج سرب توسط آنها بوده است. در دوره زماني 700 تا 1000 سال پس از ميلاد مسيح، معادن سرب و نقره آلماني در دره Rhine و کوه هاي Hartz اهميت بسياري يافت و در ادامه نيز در قرن 13 ، معادن Saxony، Silesia و Bohemia کشف شدند. در ايران، سرب از اواخر هزاره سوم قبل از ميلاد مسيح شناخته شده و چون ذوب کربنات هاي سرب آسان است بهره برداري از معادن کربنات سرب بيشتر مورد توجه بوده است. در دوره هاي قبل از اسلام سرب به عنوان ملات در کارهاي ساختماني، سد سازي و پل سازي و نيز براي ساختن رنگ، نقاشي و مواد دارويي بکار مي رفته است. بعد از اسلام، بهره برداري از معادن سرب به دليل بدست آوردن نقره بوده بطوري که حتي در برخي از کتب اين معادن را معادن نقره ناميده اند. تا قبل از جنگ جهاني دوم، مصرف سرب در ايران ناچيز بوده و از معادن سرب بهره برداري چنداني به عمل نمي آمد، در حالي که پس از جنگ، اين قبيل معادن اهميت يافته و از سرب به عنوان يک محصول صادراتي و ارز آور استفاده شده است.